De van verkrachting verdachte albino Julian Assange heeft in de ambassade van Ecuador te Londen een gratis bed, magnetron, douche en zelfs fitnessapparatuur. Jaloers melden wij ons bij de Ecuadoraanse ambassade in Den Haag.
‘Hola, buenos dias! I would like to ask for asylum.’ De deur zoemt open. In de ambassade hangen vlaggen en posters met tabaksreclame. Een lief ambassademeisje vraagt waarom ik asiel zoek. ‘Ik ben bang dat de SP aan de macht komt,’ zeg ik. Ze knikt.
Even later verschijnt Nikki, die vloeiend Nederlands spreekt. ‘Geef eerst maar je paspoort. Heb je een asielbrief bij je? De ambassadeur beoordeelt die als hij straks terugkomt.’ Nikki haalt een glaasje water, pen en papier en wacht tot mijn vlammende, antisocialistische betoog voltooid is.
En nu? ‘Nu moet je wachten. We hebben helaas geen fitnessruimte,’ lac
ht Nikki. Dan maar een paar reisbrochures lezen over de Galapagos Eilanden. De ambassademeisjes lijken het idee van een loge wel spannend te vinden, Nikki zegt iets over bedden regelen.
Maar helaas, Nieuwe Revu’s dromen van politiek asiel worden wreed verstoord als uit een toegereikte BlackBerry een norse diplomaat klinkt: ‘We can not play this game and just pretend. This is a very serious issue. You are on Ecuadorian territory and you should leave.’ De ambassademeisjes kijken teleurgesteld, maar de harde realiteit is dat ‘Ik ben bang dat de SP aan de macht komt’ voorlopig nog geen asielstatus oplevert.